Cronología poética:

sábado, 1 de noviembre de 2014

Cuando te recuerdo, by tete.







Cuando te recuerdo,  
el cielo parece de seda,
el silencio se llena de sonidos 
y noto tus brazos a mi alrededor.

Cuando te recuerdo,  
todo parece mas suave, 
las nubes me sonríen 
y veo tu cara en todas las cosas.

Es por eso que, cuando estoy triste, 
cierro los ojos y pienso como hueles, 
recuerdo tu sonrisa 
y la vida se hace para mi mucho más feliz.




(Nota: Este poema se lo escribí a un preso para que se lo mandara a su pareja. No hay mayor soledad que la que se siente, cuando te apartan de tus seres queridos forzosamente)

Antonio Alvarez de Garmendia.
10:10 horas (+1GMT)
22/10/2014
Prisión Campos del Río.
Murcia.
Europa.
El Mundo.











Quand je me souviens de toi, 
le ciel s'habille de soie,
le silence s'emplit de sons
et je sens tes bras tout autour de moi.

Quand je me souviens de toi, 
tout semble plus doux,
les nuages me sourient
et je voie ton visage en toutes choses.

C'est pour cela que, lorsque je suis triste, 
je ferme les yeux et je pense à ton odeur,
je me souviens de ton sourire
et pour moi la vie devient bien plus joyeuse,..




(Traducido por 
Irene Ursoa Parot)
Antonio Alvarez de Garmendia.
10:10 horas (+1GMT)
22/10/2014
Prisión Campos del Rio.
Murcia.
Europa.
El Mundo.










When I remember you,
the sky seems silk
fills the silence of sounds
and I feel your arms around me.

When I remember you,
everything seems softer,
the clouds smiles back
and I see your face in everything.

That is why, when I'm sad,
I close my eyes and think of the way you smell,
I remember your smile
and life is so much happier for me.



(Note: I wrote this poem a prisoner to be your partner to send him there is no greater solitude than that feeling, when you deviate from your loved ones necessarily.)

Antonio Alvarez de Garmendia.
10:10 (+ 1GMT)
22/10/2014
Prison Campos del Rio.
Murcia.
Europe.
El Mundo.









Cando te añoro, 
o ceo asemellase seda, 
o silencio énchese do sons 
e noto os teus brazos ao rededor meu. 

Cando te añoro, 
tudo asemellase mais suave, 
os cirros sonrienme 
e vexo a tua cariña en toda as cousas. 

É por iso que, cando estou triste, 
pecho os ollos e penso como hules, 
recordo o teu sonriso 
e a vida faise para min con moita mais ledicia. 



(Nota: Iste poema escribinno pra que un reo enviaralla 
sua parella. Non hai maior soedade que a que sintese, 

cando separante dos teus seres mais queridos a forza.)

Antonio Alvarez de Garmendia, 
Traducido al Galego por Merche Saéz.





No hay comentarios: